Przejdź do głównej zawartości

Drożdżowy róg obfitości z rzepą brokułową i kiełbaską

Cornettone salsicce e friarielli- długo zastanawiałam się jak przetłumaczyć nazwę tego dania, w którym zakochałam się w trakcie moich neapolitańskich wojaży. Trochę poniosła mnie moja translatorska wyobraźnia, ale co tam! :) Cóż niezwykłego jest w drożdżowej bule z kiełbasą? Otóż cała wyjątkowość leży w tajemniczej rzepie brokułowej, o wdzięcznej, używanej w Neapolu nazwie- friarielli.
Moja kulinarna miłość, którą niestety ciężko u nas kupić. Jesień to sezon na tą roślinę z rodziny kapustowatych. Wbrew nazwie, moim zdaniem, ani nie smakuje jak rzepa ani jak brokuł, choć jeśli miałabym doszukiwać się podobieństwa, to stawiam na brokuła. To taka przyjemnie gorzkawa sałato-kapusta. :)
Najbardziej popularne zestawienie, z którym się spotkałam, to friarielli zasmażane z czosnkiem i ostrą nutą papryczki ze smażoną kiełbaską. Takie połączenie trafia często do zupy, na pizzę, czy do środka"bułki", którą dzisiaj Wam proponuję. Ryzykowne posunięcie skoro nie da się zdobyć głównego składnika... ale uwierzcie, że w zastępstwie świetnie sprawdzi się zwykła kapusta, włoska kapusta. czy szpinak.




Składniki na ciasto, które trzeba przygotować 2 godziny wcześniej, by ładnie wyrosło:

  • 700 g mąki
  • 1 jajko
  • 20 g drożdży
  • 4 łyżki oliwy z oliwek
  • płaską łyżeczkę soli
  • 500 ml letniej wody
Reszta składników to:

  • 500-700 g świeżego friarielli (szpinaku)
  • 2 ząbki czosnku
  • 500 g kiełbasy- w oryginale jest to surowa kiełbaska na świeżo przysmażana, ale ja użyłam neapolitańskiego, czyli pikantnego salami. Możecie użyć ulubionej wędliny o wyrazistym smaku.
  • 50 g parmezanu
  • 400 g sera typu provolone, lub innego, który dobrze się rozpuści podczas pieczenia, najlepiej jeśli byłby przynajmniej lekko podwędzany. Możecie też wymieszać różne gatunki.
  • sól
  • pół łyżeczki płatków chili
  • olej

Najpierw naszykowałam ciasto, do tego najlepiej wykorzystać robota kuchennego, ale ja wyrabiałam ręcznie i też wyszło super. Najpierw w misce łyżką wymieszałam 500 g mąki z jajkiem, oliwą, solą i rozpuszczonymi w ciepłej wodzie drożdżami. Mieszałam dość długo, aż konsystencja stała się aksamitna. Następnie dodałam resztę mąki i ręcznie wyrabiałam, aż ciasto stało się gładkie, sprężyste i cały czas lekko kleiste. Przykryłam ściereczką i odstawiłam w ciepłe miejsce na około 2 godziny.

W międzyczasie lekko rozdrobniłam friarielli. Na patelni i lekko rozgrzanym oleju krótko podsmażyłam wyciśnięte ząbki czosnku, a następnie dodałam całą zieleninę i krótko dusiłam, by pozbyć się wody. Na koniec dodałam chili i sól, ostudziłam.
Pokroiłam ser, kiełbaskę i wszystko ułożyłam na rozwałkowanym cieście.
Zwinęłam i przełożyłam na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia, układając w kształt półksiężyca.
Wstawiłam do piekarnika nagrzanego do 220 stopni na 10 minut, potem zmniejszyłam temperaturę do 180 i piekłam 10-15 minut. Świetnie smakuje na ciepło i na zimno.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Piwoniowa konfitura

Im bardziej zagłębiam się w temat jadalnych kwiatków i innych, często nieco zapomnianych darów łąk i lasów, tym bardziej zadziwia mnie, ile roślin marnuje się w naszym najbliższym otoczeniu. No dobrze, może nie marnują się tak do końca, kwiaty w końcu zawsze cieszą oko. Gdy wpadam do wychuchanego i wypielęgnowanego ogrodu moich rodziców, to widzę jak oni drżą i obserwują pytająco- co też tym razem zagarnę do kuchni. Wszystkie moje próby zyskują finalnie aprobatę, także od czasu do czasu faktycznie coś podkradam. Dzisiaj padło na piwonie, które w tym roku kwitną wyjątkowo pięknie. Zrobiłam 2 słoiczki na próbę, a potem to już ile się dało... :)

Makaron z cebulowym sosem czyli pasta alla genovese

Przepis króluje w Neapolu prawdopodobnie od 15-16 wieku. Jest kilka hipotez, co do jego powstania i pochodzenia nazwy. Skąd w Neapolu przepis o nazwie, która kojarzy się raczej z miastem położonym na północy Włoch? Jedna z teorii mówi o tym, że przepis faktycznie przywędrował wraz z kucharzami z Genui. Oba wspomniane miasta stanowiły 2 największe włoskie, współpracujące ze sobą porty. Możemy zatem wyobrazić sobie, że oba te miejsca miały na siebie nawzajem spory wpływ, także pod względem kultury kulinarnej. Inne źródła mówią, że przepis przywędrował nie z Genui a z Genewy, a jeszcze inne, że został stworzony przez kucharza, z krwi i kości neapolitańczyka, którego zwano "o Genoves". Tak czy siak, ten aromatyczny, swego rodzaju sos stał się jedną z najbardziej charakterystycznych potraw regionu Kampania i z całą pewnością każdy, kto odwiedza tę część Italii, powinien choć raz go spróbować. Jest to danie, które porównać można do naszego rosołu, czy bigosu. Wersji przepisu może

Marmurkowe jajka z kminkiem

Kocham sytuacje kiedy kuchnia, tak przyjemnie mnie zaskakuje! Niepozorne danie, a urzekło mnie kompletnie. Podobno wywodzi się z regionu Śląska Opolskiego, no i tradycyjnie przygotowywane było na Wielkanoc. Uważam, że warto spróbować i wpisać na listę ciekawych dań, którymi można zaskoczyć gości. Kminek, który jest tutaj obok jajka bohaterem, lubię bardzo, ale jednak z umiarem. Ten przepis udowadnia, że umiar nie zawsze jest wskazany. Zaskakująco, smakuje nawet tym, którzy za kminkiem nie przepadają!